Wizytówki trafiły z Azji do Europy za sprawą Marco Polo, słynnego podróżnika morskiego w XVII wieku. Najpierw pojawiły się we Francji i we Włoszech, gdzie zwyczaj wymiany wizytówek przyjął się bardzo szybko wśród tamtejszej arystokracji.
Dwór Ludwika XIV, na którym towarzyskie być albo nie być zależało od skutecznej autopromocji, okazał się idealnym miejscem dla rozkwitu popularności kart wizytowych. Protokół wręczania wizytówki był niezwykle surowy: gentleman, który chciał złożyć wizytę damie musiał wręczyć swoją kartę wizytową nie tylko jej samej, ale także każdej innej kobiecie w jej domu z osobna. Karty musiały być wręczane poprzez służącego, a ewentualna wizyta mogła mieć miejsce dopiero po obejrzeniu i zaaprobowaniu wizytówki. Wszystkie otrzymane karty trzymane były na małej tacy w holu i prezentowane damie przez służącego na jego lewej dłoni. Mężczyźni mogli nosić karty przy sobie w kieszeniach, natomiast od kobiet oczekiwano trzymania ich w specjalnych etui. Brak reakcji na otrzymaną wizytówkę oznaczał, że znajomość nie będzie kontynuowana. Siedemnastowieczne wizytówki, wykonywane najczęściej z białego kartonu, były zdobione na zamówienie różnego rodzaju formami grafiki przedstawiającymi rodzinne herby, posiadłości i portrety i odręcznie podpisane przez właściciela. W końcu XVII wieku wizytówki zaczęły być doceniane jako forma reklamy przez kupców i handlarzy. Wizytówki z informacjami o ich działalności i jej lokalizacji były wręczane przechodniom na placach i rynkach, a także wymieniane z innymi handlarzami w celu nawiązania kontaktów biznesowych na przyszłość. ‘Karty handlowe’ traktowane były bardzo poważnie – podpisane przez właściciela miały moc prawną, na równi z podpisaniem umowy handlowej.
